Wat hebben de sauzen van Devos & Lemmens, Bpost, de verlichtingsketen Massive en de specialist in schoen- en horlogereparaties Mister Minit gemeen? U weet het allicht niet, maar al die Belgische bedrijven waren vroeg of laat eigendom van CVC.

CVC? Vraag de man in de straat naar het drieletterwoord en de kans is groot dat hij er het raden naar heeft. Nochtans is de discrete Angelsaksische financiële reus een van ‘s werelds grootste spelers in zijn branche: met schulden gefinancierde overnames (leveraged buy-outs of LBO’s in het vakjargon). CVC koopt bedrijven op, begeleidt hun groeiparcours – casht wanneer het kan via dividenden of andere kapitaaluitkeringen – en verkoopt ze vervolgens door of brengt ze naar de beurs.

Nu zet CVC zelf de stap naar de beurs. Of liever: het zet die stap eindelijk, want twee eerdere pogingen gingen niet door. Eerst gooide de Russische invasie in Oekraïne begin 2022 roet in het eten. Nadien kwamen de aanval van Hamas en de Israëlische oorlog in Gaza de plannen in de herfst van vorig jaar doorkruisen.

Toen Iran twee weken geleden raketten op Israël afvuurde als vergelding voor een Israëlische luchtaanval op het Iraanse consulaat in de Syrische hoofdstad Damascus leek het opnieuw van dat. Maar toen bleek dat de financiële markten geen rekening hielden met een escalatie van het conflict in het Midden-Oosten drukte het uitvoerend comité van CVC op de knop, blijkt uit een reconstructie van de Britse zakenkrant Financial Times.

Aan de top van CVC stond niet iedereen te springen voor een beursintroductie en de transparantie die ermee gepaard gaat, maar de groep kreeg de neuzen in dezelfde richting. Er zou nooit een perfect moment zijn om naar de beurs te trekken, was de redenering van de 18 leden van het uitvoerend comité. Een van hen is de West-Vlaming Geert Duyck.

Wie de beursgang niet meer vanop de eerste rij zal meemaken zijn Donald Mackenzie en Steve Koltes, twee medeoprichters van CVC. Hun recent vertrek bij het bedrijf moet in het licht van de beursplannen gezien worden. Pour vivre heureux, vivons cachés. Ze mogen dan uit beeld zijn bij CVC, ze zijn nog altijd aandeelhouder van de groep en zullen stevig verdienen aan de beursgang. Uit de 513 pagina’s dikke documentatiebundel (prospectus in het jargon) van de operatie blijkt dat ze respectievelijk 10 miljoen en 2,5 miljoen aandelen zullen verkopen. Dat zal Mackenzie tot 150 miljoen euro opleveren en Koltes tot 45 miljoen.

MacKenzie en Koltes, die nog een stevig pakket aandelen behouden, zijn oude rotten in het vak. Ze richtten CVC in de jaren 90 mee op toen een reeks Europese toplui van Citicorp Venture Capital zich afsplitsten van de gelijknamige bank om de private-equitygroep op te richten. Drie decennia later is CVC een financiële mastodont die vorig jaar een fonds van 26 miljard euro lanceerde, het grootste overnamefonds ooit. Dat geld kwam, zoals altijd bij private equity, van pensioenfondsen, verzekeraars, vermogensbeheerders en vermogende particulieren.

De CVC-groep had eind vorig jaar 186 miljard euro aan activa onder beheer. Private equity – investeren in niet-genoteerde ondernemingen – was goed voor het grootste deel (116 miljard) daarvan. Die CVC-tak is onder meer aandeelhouder van de Britse topdivisie van het rugby en het Six Nations-rugbytoernooi, het theemerk Lipton, de parfumketen Douglas en de Spaanse voetbalcompetitie La Liga. Daarnaast heeft CVC onder meer ook vehikels met een focus op infrastructuur en treedt het op als kredietverlener bij overnames.

Bij de investeerders in de CVC-fondsen zitten ook Belgen. En de financiële reus heeft ook enkele Belgische adviseurs: de gewezen liberale minister Karel De Gucht, Duco Sickinghe (ex-CEO van Telenet) en Johnny Thijs (ex-CEO van Bpost).

Het prospectus van de beurgang geeft voor het eerst in detail inzage in wat voor een cashmachine CVC is. Vorig jaar boekte de private-equityreus 1,33 miljard euro inkomsten. Na aftrek van een hele reeks kosten – waaronder commissies voor adviseurs (400,4 miljoen euro), personeels- en administratieve kosten – kwam de brutobedrijfswinst (ebitda) uit op 693,5 miljoen euro.

Meer dan de helft van de inkomsten (744,6 miljoen euro) kwam van vergoedingen voor het beheer van fondsen. De teams van CVC verdienden daarbovenop 394 miljoen euro op de meerwaarde die ze realiseerden op desinvesteringen, een kwart meer dan het jaar voordien. Het delen in die meerwaarden staat in het vakjargon bekend onder de term carried interest.

Hoe dat in zijn werk gaat, zet CVC uiteen in zijn prospectus. Stel dat een fonds een meerwaarde van 138 miljoen euro realiseert op een investering. Het gros daarvan (80% of 110 miljoen) vloeit terug naar de aandeelhouders van het fonds – veelal pensioenfondsen, verzekeraars, vermogensbeheerders, staatsinvesteringsfondsen of (heel) vermogende particulieren. De resterende 20 procent – 28 miljoen euro – vloeit naar CVC, zijn medewerkers, ‘strategische’ vennoten en eventueel voormalige medewerkers. CVC strijkt daar 9 miljoen euro (30%) van op, het betrokken investeringsteam en de andere betrokkenen 19 miljoen euro (70%).

De zeven overnamefondsen van CVC haalden volgens het prospectus van de beursintroductie een jaarlijks rendement (Internal Rate of Return of IRR) van 28 procent. Beleggers kregen volgens CVC gemiddeld 2,9 keer hun inleg terug.

Diezelfde investeerders konden naar aanleiding van de beursgang ook in het genoteerde CVC beleggen. De financiële reus verkocht in het kader van zijn beursgang in Amsterdam tussen 16,6 miljoen en 19,1 miljoen nieuwe aandelen en 96,2 miljoen bestaande aandelen. De prijsvork werd vastgelegd op 13 à 15 euro per aandeel. De verkoop van nieuwe aandelen moet zo’n 250 miljoen euro opleveren. De verkopende aandeelhouders zijn voornamelijk de staatsinvesteringsfondsen van Singapore en Koeweit en enkele voormalige vennoten van de financiële reus.

Bij de partijen die geen aandelen verkopen, zit onder meer de Nederlander Rolly van Rappard, een van de medeoprichters van CVC. Hij verkoopt geen aandelen omdat hij actief blijft bij het bedrijf, liet hij weten aan Het Financieele Dagblad.

Van Rappard bezit bijna 7 procent van CVC. Hij wordt voorzitter van de raad van bestuur. Gezien CVC’s topvehikel in Jersey gevestigd is, zal de raad van bestuur op het Kanaaleiland blijven vergaderen, leert het prospectus. Een verhuis wegens fiscale redenen ziet het bedrijf niet zitten.

Van Rappard heeft ook banden met België. Zijn familie investeerde in eigen naam in Vision Healthcare, het digitaal platform rond voedingssupplementen en vitamines van ondernemer Yvan Vindevogel. CVC en Vindevogel kennen elkaar goed: ze zijn samen aandeelhouder van de Franse specialist in voorschriftvrije geneesmiddelen Cooper, die een half jaar geleden via een miljardendeal de Europese tak van het Amerikaanse Viatris kocht.

Ook de Belgische CVC-vennoten Steven Buyse en Michael Lavrysen zijn aan boord bij Vision Healthcare. Buyse is een van de 41 managing partners van CVC, Lavrysen een van de 110 vennoten (partners). Buyse en Lavrysen investeren wel vaker in eigen naam. Beiden zitten, samen met Geert Duyck, aan boord bij RSC Anderlecht. Buyse investeerde ook in de basketploeg Kortrijk Spurs en de chauffeurdienst Get Driven. Bij die twee laatste is hij medeaandeelhouder naast Steve Rousseau, die onlangs zijn hr-bedrijf World of Talents mee verkocht aan CVC.

Duyck stampte samen met Buyse het Belgisch CVC-kantoor in 1998 uit de grond. Zij zetten de financiële reus op de kaart in de Benelux en Frankrijk met deals rond de vatengroep Blagden, Bpost of nog Massive.

Duyck investeert al langer tijd en middelen in en rond Brussel, zijn nieuwe heimat. Hij zette zijn schouders onder het Toekomstatelier (Tada), een project dat kansarme tieners in Brussel steunt. Hij is ook stille vennoot en medeaandeelhouder van de geuzemaker 3 Fonteinen. Buyse steunt van zijn kant Ondernemers Zonder Grenzen, dat de Sahel wil herbebossen.